Komin til Chile

Dagur 3 24. janúar (settur inn 4 dögum of seint)

Flugið frá NY til Santiago leið áfallalaust. Skipulagið var það mikið að vélin var komin út á braut 10 mínútum fyrir áætlaðan brottfarartíma og fór í loftið nánast á klukkunni.....  Lítill órói var í loftinu en þó vöknuðu flestir við mikið högg og læti einhvern staðar yfir Equador. Stóð það mjög stutt yfir og svefninn sótti fljótt á aftur. Sennilega voru máttarvöldin að minna okkur á að við værum loks að fara suður fyrir miðbaug.

Í fluginu var boðið upp á kvöldmat og morgunmat og allir drykkir óáfengir sem áfengir ókeypis. Afþreying í boði og stýripinni m.a. þannig að drengirnir létu mest allan tímann líða við leiki og sjónvarpsgláp. Eldra liðið reyndi að ná einhverjum svefni á þessum tíu og hálfa tíma. Starfsfólkið grannt og sætt og suðrænt í útliti. Skrítið að vera alltaf fyrst ávarpaður á spænsku.

Chile tók á móti okkur með björtu veðri og yl þegar við lentum kl 8.30 að staðartíma. Eina sem tollurinn vildi ekki fá inn í landið var útlenskur landbúnaður, annað var ekki tékkað.  Þegar við gengum út gerðum við okkur grein fyrir stærðarmun á suðrænum Chilebúum og skandinavískum risum. Enda var Bjarni myndaður vegna hæðar sinnar, held ég.....

Lítið var um merkingar á ensku á vellinum og síðan þá hefur nánast ekkert sést á því engilsaxneska máli..... Nú er það undir okkur komið að læra spænsku svo við skiljum eitthvað og getum gert okkur skiljanleg.

Harpa samstarfskona Bjarna tók á móti okkur við íbúðina sem staðsett er í „Sanhattan“ Chile (sbr. Manhattan). Reyndist hún vera staðsett í fjármálahverfi borgarinnar og hér er gríðarlega mikið af háhýsum úr gleri og öðru eðal byggingarefni. Göturnar hreinar og fína bíla má sjá hér. Ansi vestrænt að sjá.

Við búum hér á 7 hæð í húsi þar sem eldri chiliskar hefðarfrúr búa í miklum meirihluta (og með vinnukonur). Sætur vaktmaður er staðsettur í anddyrinu og sagðist hann tala lille bitte ensku, eða þannig.

Harpa fór með okkur í nettan göngutúr um næstu götur og sýndi helstu kennimerki. Við komum okkur fyrir í íbúðinni og slökuðum á á stóru svölunum okkar. Bjarni er strax byrjaður að reyna að koma ofþornuðum trjágróðri í svalakerunum til. Nú er að sjá hvaða árangri má ná með smá vökvun.

Íbúðin er 4 herbergja alls 150 fm með stórum svölum. Eitt herbergið er ætlað vinnukonunni þannig að það er spurning hvort strákarnir kaupi almennilegan vinnukonu búning á þessa þjónustustúlku sem þeir eru búnir að vera með öll þessi ár....:) og noti herbergið bara undir sjálfa sig.  Reyndar má búast við því að ekki finnist nægilega stórt outfit.....

Ég sé að vinnukonur eru að viðra púða og þrífa og úti að labba með hundana.... þær þekkjast úr því þær eru allar klæddar þjónustusloppum og svuntu.

Frétti af einni þjónustustúlku sem tekin var með á ströndina og látin halda við sólhlífina allan daginn fyrir hefðarfólkið.... málið endaði hjá yfirvöldum..... þótti farið yfir strikið hvað varðar réttindi þjónustufólks.

Ég er að reyna að ná áttum, þetta með að sólin skíni ekki á suðurhlið húsanna. Hér kemur sólin upp í austri eins og annar staðar í veröldinni en hún rennir sér svo norður fyrir og sest að sjálfsögðu í vestri, um níuleitið á kvöldin.

Minni á fickr síðuna hans Sigurðar Ýmis en þar eru mun betur teknar myndir......

http://www.flickr.com/photos/sigurdurymir/

Kær kveðja     

Ferðalag á suðurhvel jarðar

Chile ferð

Dagur 1 og 2

23. janúar: Þá sest ég loks niður til að tína niður á blað það sem á daga okkur hefur drifið.

Við sitjum hér í biðsal A3 á JFK flugvellinum í New York og eru 3 tímar í að flugið til Santiago hefjist frá New York. Við vorum í fyrrafallinu út á völl og erum búin að fara í gegnum ýmislegt öryggistékk. Meir að segja náði ég því að láta gera bagage check á mér..... eitthvað grunsamleg að þeirra mati. Þegar eplalyktin gaus upp og tölvusnúrur og gsm hleðslu tæki blöstu við, var mér sleppt í gegn.

Ferðalagið hófst ekki hér....

Kannski má segja að undirbúningur ferðalagsins hafi hafist á haustdögum þegar pössun fékkst fyrir hundinn ef af Chile ferð yrði. Eftir það gengu hlutirnir hratt. Ákvörðun um 10 vikna vinnuferð, flugmiðar keyptir og ferðin út og heim skipulögð. Gengið frá bólusetningum, skólaplönum og öðrum praktískum málum. Reynt að koma sem mestu í verk í vinnunni áður en skellt var í lás....

Á föstudagseftirmiðdegi var allri hersingunni ekið út á Keflavíkurflugvöll. Hundurinn var búinn að fylgjast með vaxandi spennu dagana á undan og ef farið var eitthvað veik hann ekki frá okkur. Hann var ekki hamingjusamur þegar við kvöddum hann og lá hann lúpulegur í sætinu.

Vopnaleitin í Keflavík stóð undir sínu, fara úr skónum, fjarlægja belti ofl. Ekkert pípti þó þar.

Ferðin út var tíðindalítil, mjög gott flugveður og bjart mest alla leiðina. Grænlandsjökull skartaði sínu fegursta og vötnin í Norður ameríku voru örugglega óteljandi. Okkur tókst að elta sólina nánast alla leið, þó vann hún á loka mínútunum meðan við hringsóluðum yfir New York til að fá lendingarleyfi.

Móttökurnar á JFK voru barasta ljúfar, mynd og fingraför tekin af öllum 14 ára og eldri. Jóni Hákoni finnst sér mismunað í ýmsu vegna aldurs og var það ekkert öðruvísi í þetta skiptið. Landamæravörðurinn lofaði honum að þetta yrði gert næst þegar hann kæmi (verður reyndar ekki orðinn fjórtán þegar við fjúgum aftur heim).

Við fengum að kynnast airtrain  og hótel rútum og um kvöldmatarleyti vorum við komin í hús. Frekar shabby flugvallarhótel (reyklaus herbergi sem eru mjög mjög mjög nýlega orðin reyklaus). Hins vegar má hæla þessu lúna hóteli fyrir fín rúm og algjört næði. Ég var gjörsamlega úrvinda kl. 9 og svaf eins og engill í nótt.

Áður en bælið var bælt var matar leitað. Hótelið bauð ekki upp á veitingar nema morgunmat og fengum við að vita að fyrir utan heimsendingu mætti finna Burger King ekki langt frá. Eftir mikla setu var ákveðið að fara í göngutúr. Hverfið reyndist frekar dasað og hefði getað verið í hlutverki í einhverri krimmamynd.....  Burger King hefði líka sómt sér vel í sömu mynd. Við borguðum morð fé fyrir ótrúlega lélegt fæði og gosið var klórað. Þrátt fyrir mikið hungur kláruðum við ekki matinn.... og ekki vegna þess að allir væru orðnir saddir, ónei.

Nýr dagur reis bjartur og kaldur. Við vöknuðum fyrir allar aldir enda tímamunurinn að stríða okkur og svo hafði verið farið mjög snemma í háttinn. Eftir morgunmat var farið niður á Manhattan með Long Island lestinni og gaman að fylgjast með útsýninu. Á Manhattan komumst við að því að við vorum mjög snemma á ferðinni, fáir á ferð en margt að sjá. Golan blés á milli háhýsanna og minnti óneitanlega á ískaldan íslenskan gust. Við kíktum aðeins á nokkra merkilega staði en fórum hvergi inn. Allt slíkt á að bíða þar til við verðum í NY á bakaleiðinni. Einhver flottræfilsháttur greip okkur þegar gengið var fram á Hard Rock Cafe  og kostaði hádegismáltíðin lungað úr okkur...... meir en helmingi dýrara en á Ameríkan Style á Íslandi sem okkur finnst þó frekar dýr. Maturinn góður á báðum stöðum, en umgjörðin kostar sitt á Hard Rock NY.

Eftir að Sigurður Ýmir var skóaður lagðist þreyta á hópinn og lestin var tekin til baka. Lestarstöðin „okkar“ var Jamica station og bar hverfið mjög suðrænan brag með sér. Og óþolandi ágenga leigubílsstjóra. Það endaði með því að í stað þess að reyna að finna trúverðugan leigubílsstjóra tókum við Airtrain út á JFK og hótel rútuna upp á hótel! Þeim var nær bölvuðum, enda keyrði einn á eftir okkur kallandi, óþolandi ágengt fólk.

Á hótelinu hittum við bandarísk kennarahjón sem voru að fara til Egyptalands og Jórdaníu í 3 vikna frí. Sögðust vera dugleg að ferðast um heiminn og skoða sem mest. Okkur finnst langt til Egyptalands en þeirra flug var jafnlangt og okkar sem framundan var til Chile. Þau sögðust alltaf vera á leiðinni til Íslands og voru að velta fyrir sér besta árstímanum til ferðar. Vorum samferða þeim út á völl.

Og þá erum við komin á upphafsstað.

Sitjum hér á JFK í huggulegheitum. LAN flugvélin var að renna upp að stæðinu og aðeins er farið að fjölga hér í sætum. Drengirnir árangurslaust búnir að suða um rándýra nettengingu meðan beðið er. Farnir að horfa á einhverja þætti í tölvunni og ró að færast yfir þá.

Framundan er tæplega 11 tíma beint næturflug til Santiago. Förum í loftið kl 20 að staðartíma og lendum 8.50 að staðartíma í Chile (3 tíma munur á Chile og Íslandi).

Selsker – Fyrstu Richterarnir á Selskeri í 200 ár!

24. júlí 2009

Í einstöku kuldakasti seinnipartinn í júli var farið í göngutúr út í Selsker í Skálmarfirði á Barðarströnd. Ástæða þess að Selsker var valið sem áfangastaður fremur en eitthvert annað sker er sú að ættfaðir Richtera á Íslandi, Samúel Richter, beykir, bjó þar ásamt fyrri konu sinni og fjórum sonum fyrir margt löngu eða fyrir tæpum 200 árum síðan (1816).Ekki var langt að keyra frá næturstað okkar í Firði í Skálmarnesmúla og austur að Illugastöðum innst í Skálmarfirði þar sem gangan hófst. Frúin var bjartsýn og áætlaði göngu upp á 2-3 tíma enda virtist  góður vegur liggja langleiðina úteftir. Þeir sem fóru þessa langþráðu og margplönuðu göngu voru Bjarni Richter og Rósa Jónsdóttir ásamt sonum þeirra Sigurði Ými (16 ára) og Jóni Hákoni (12 ára) og eðalhundinum Sámi.

Mjög fljótlega urðu vonir um akstur á þessum “fjarska” fallega vegi að engu. Heimildarmaður í Firði sagði okkur að lokinni göngu að þessi vegur hefði verið lagður í lok sjöunda áratugarins til að auðvelda leitir en strax fyrsta haustið hafi fallið stór skriða sem aldrei var hreinsuð af veginum og því var vegurinn aldrei til neins gagns nema auðvelda göngumönnum ferðina. Gangan hófst eftir að allir höfðu klætt sig í vetrarklæðnað enda kalt og gjóla. Vegurinn var mjög vel gróin og farin að nálgast mjög uppruna sinn, bleyta og dýjamosi, kjarr og jafnvel runnar allt að meter að hæð á veginum miðjum. Vegurinn liggur að miklum hluta undir háum björgum og höfðu margar skriður bæst við frá sjöunda áratugnum.

Þar var dálítið klungur en ferðin gekk að öðruleiti vel út að Selskersseli (ca 4 km) þar sem slóðin endaði. Nestispása var tekin í húsatóftunum á Selskersseli og svæðið skoðað. Bæjarstæðið stendur á lágu nesi og sést vel móta fyrir tóftunum. Frá Selskerseli og að Selskeri eru tæpir 4 km í meira aflíðandi landslagi en frekar þungu færi. Slóð (fjárgata?) hefur legið á milli bæjanna og út að verslunarstaðnum Svínanesi yst í firðinum en sú slóð var víða að engu orðin vegna notkunarleysis sem og vegna vaxandi gróðurs á svæðinu en hlíðarnar voru ”viði vaxnar á milli fjalls og fjöru” . Því var ekki um annað að ræða  en að þræða stórgrýtta fjöruna meiri hluta þessarar leiðar.

 

Ekki urðum við vör við mikið dýralíf á leiðinni en haförn einn mikill með gríðarlegt vænghaf sveif þó yfir okkur enda forvitinn um  þessar flökkukindur.

Að lokinni tveggja tíma göngu náðum við loks markmiðinu að stíga fæti á ”ættjörðina”. Mikil gleði braust út enda ekki til sagnir af Richterum á þessum slóðum í heil 200 ár. Bæjarstæðið að Selskeri  er fagurt og stendur hátt á nesi og rennur bæjarlækurinn úr bröttu gili innan við bæinn. Fyrir utan nesið  liggja nokkur sker, selsker, þó ekki sæist selurinn þar í þessum brunakulda. Rústir fjölmargra húsa mátti sjá þarna á nesinu og var spýtnabrak í einu þeirra, gamlar pípulagnir og rúmgafl.

 

Selsker var í byggð fram á miðjan sjötta áratug síðustu aldar, en í kjölfar þess að húsfrúin og önnur heimasætan fórust á Breiðafirði í júní 1954 lagðist búskapur af. Einu ábúendur á svæðinu sem sýndu sig voru geitungar sem höfðu töluverðan áhuga á ferðalöngunum. Við nutum þess að hvíla lúin bein í mjúkri og skjólgóðri lautu sunnan undir bæjarveggnum, nutum útsýnisins og önduðum að okkur anda framliðinna Richtera.

Leiðin til baka gekk vel þó norðangarrinn væri í fangið. Alls tók þess túr tæpa 5 tíma og gengnir voru 16 km. Þrátt fyrir að gangan hafi haldið vel að okkur hita þá leið ekki á löngu, eftir að í bílinn var komið að kuldi læddist í beinin. Það voru því helkaldir og klink-litlir ferðalangar sem grátbáðu sundlaugarmey að Birkimel um að fá að hita kroppinn í lauginni. Var það auðsótt mál og á hún miklar þakkir skilið.

Hjerastubbur

Þessi pistill ásamt fleiri myndum verður settur á www.richter.is við tækifæri.

Gengið til messu úr Hrafnkelsdal í Eiríksstaði og aðeins lengra eða út í Klaustursel

26. júlí 2009

Ýmislegt er gert sér til dundurs þegar Austurlandið er heimsótt á ári hverju. Á seinni árum hefur færst í vöxt að ganga um svæðið sér til gleði og gamans og í ár var stefnan tekin á þá leið sem afi minn og amma þurftu að ganga til messu áður en brú á Jökulsá var byggð í minni Hrafnkelsdals á móts við bæinn Brú. Þá var riðið á hestum /gengið út Hrafnkelsdalinn og farið yfir Hrafnkelu úti við Teig, við höfða nokkurn sem ég man ekki nafnið á. Svo var Jöklu fylgt út dalinn, farið yfir Hölkná, út í Rana og að kláf sem liggur yfir Jökulsána á móts við kirkjuna á Eiríksstöðum. Rani (Eyvindarárrani) heitir mikið landsvæði ofarlega í Jökuldal austan Jökulsár, á milli Hölknár og Eyvindarár og er í eigu Skriðuklausturs í Fljótsdal. Að morgni sunnudagsins 26. júlí var hringt í Danna frænda og bónda á Vaðbrekku og fengin nákvæm leiðarlýsing. Við Bjarni pökkuðum nesti í bakpoka og brúsa fyrir lækjarvatnið og ákvaðum að við værum svo klár að stikla steina að við gætum skilið vaðskó eftir. Alli bóndi í Klausturseli og frú Ólavía skutluðu okkur upp í Hrafnkelsdal og gerðu enn betur að keyra okkur yfir Hrafnkelu!

Þar byrjaði gangan, úti í Teig og Hnefillinn blasti við norðan ár. Veðrið var milt, 11-12 stiga hiti og hækkaði þegar sólin náði í gegnum skýin. Smá gola strauk sólbrúna kinn. Hundurinn Sámur hoppaði um af gleði yfir frelsinu og öllum rollunum sem hann gat snuddast í kringum við litla gleði þeirra síðarnefndu.Ekki vorum við með messugötuna á hreinu þarna í Teignum en ákvaðum bara að taka strikið á neðsta fossinn í Hölknánni sem okkur var bent á að væri kennileiti til að fara yfir þá á.

Gengið var fyrir ofan Arnarbæli og við Hölkná var gatan mjög skýr þar sem hún lá niður að ánni. Hölknáin var hinsvegar önnur og aðeins meiri en hún sýndist í fjarska þegar vegurinn var keyrður norðan Jökulsár. Því var ekki um neitt annað að ræða en að taka á honum stóra sínum og vaða. Frúin óð í sokkum og mælir með þeirri aðferð. Ferðin yfir gekk vel þó vaða þyrfti hnédjúpt vatnið, þurfti þó að létta hundinum aðeins sundið og var honum kippt yfir mestu flúðina áður en honum skolaði niður í Jöklu..... J Áfram var arkað eftir þurrkun fóta og á móts við innri túnin á Eiríksstöðum gengum við fram á fyrstu tóftirnar. Þær tilheyrðu bænum Þorskagerði. 

Þorskagerði var einn þriggja bæja í Rana. Hinir eru Eiríkshús og Brattagerði. Síðasti ábúandi flutti frá Þorskagerði vegna öskufallsins 1875 („Búkolla“ Sveitir og jarðir í Múlaþingi, 1974).

Skammt frá kláfnum á Eiríksstöðum gengum við fram á aðrar tóftir þar sem bærinn Eiríkshús stóðu. Lítið er fjallað um búskap að Eiríkshúsum í Búkollu nema á árunum 1801-1810. Báðir þessir bæir stóðu á grasbölum skammt frá Jökulsánni, tvö, þrjú bæjarhús á hvorum stað. Við kláfinn var sest niður til að borða nesti og ímynda sér aðstæður fyrripart síðustu aldar þegar farið var yfir á kláfnum jafnvel með börn og gamalmenni og undir beljandi illúðleg jökulsáin. Í dag eru aðstæður gjörólíkar enda Jökulsá á Dal orðin að bergvatnsá en jökulvatninu er beint ofan í Fljótsdal í gegnum virkjunarframkvæmdir við Kárahjúka. Víða má vaða Jöklu núna og var það haft í flimtingum í ferðinni að ef við gæfumst upp og nenntum ekki að ganga alla leið út í Klaustursel væri auðvelt að koma sér norður yfir á og láta sækja sig á bíl!

Frá kláf og út í Hótel Brattagerði er undirlendi lítið, umhverfið einsleitt og fremur leiðinlegt göngufæri. Við reyndum að fylgja sem mest fjárgötum sem voru á bökkum árinnar þar sem þýft var og þreytandi að ganga í mjúkum fjalldrapanum. Fjárgöturnar voru ansi mjóar víða og sumsstaðar alldjúpar svo ómögulegt var að nýta sé þær alltaf. Það er furðulegt að jafn stórar skepnur og kindur skuli mynda svona örmjóar götur, maður gekk eins og ballerína eftir þessu og þar að auki var leiðin ómalbikuð.... J  Sauðá er á leiðinni, lítill lækur að sumri til en þó vatn í henni. Þó að ég bölvi göngufærinu þá segir Búkolla frá því að Raninn sé mjög grösugur og kjarngott beitiland. Sérstaklega í kringum Brattagerði. Sagt er að „horgemlingur borinn á örmum upp í Húsahvamm (upp með Eyvindará) á vordag yrði mannfrár eftir viku“. Síðustu ábúendur á Brattagerði fluttu þaðan 1878. Við Brattagerði fór að bera á fallegum bergmyndunum í gili Jökulsár, mikil stuðlaberg er að sjá undir bökkum Grundarjarðarinnar. Alls kyns rósir, sveigjur og beygjur í stuðlunum. Ótrúlega flott sem mjög fáir sjá því að þetta liggur norðan ár. Hótel Brattagerði er gangnakofi Fljótsdælinga sem á árum áður var notaður í leitum. Nú skilst mér að menn séu hættir að gista, séu keyrðir í Fjallaskarð, féð rekið niður í dal og ekið til síns heima. Kofinn er í þokkalegu ástandi og fullt af dýnum hanga þar samanrúllaðar í loftunum svo mýsnar geti ekki nýtt sér þær. Hálftómur vodka peli stóð á borði, sennilega verið það timbraður leitarmaðurinn sem skildi hann eftir að hann hafi ekki haft lyst á meiri brjóstbirtu.

Leiðin frá Brattagerði og út í Klaustursel er auðgengin, tún og frá göngubrú á Eyvindará tekur við vegarslóði.

Við brúna var Bjarni að verða ganglaus vegna eymsla í hné og þegar komið var á innstu tún Klausturselsbænda voru lúin bein og löskuð hvíld á hvítum heyrúllum. Síðustu fjórir kílómetrar voru gengnir mjög hægt en allt hefur sinn enda og náðum við Klausturseli eftir rúma fimm tíma og höfðum þá lagt að baki 18.2 km. Yndisleg ganga og gaman að hafa farið þessa leið.

Hjerastubbur

Tólf á Richter tríóið í Grindarskörðum / á Tvíbollum

Ferðasaga vikunnar!
Það var með vægan beig í hjarta sem lagt var af stað úr Hafnarfirði upp úr kvöldmat þann 26. maí. Ástæðu óttans mátti rekja til rafmagnaðra og ógnvekjandi skýjabakka sem æddu yfir Hellisheiði og hræddu líftóruna úr saklausum vegfarendum með skyndilegri snjókomu, þrumum og eldingum og það um miðjan dag í lok maí á hinu kalda Íslandi.
 
Í stað þess að hætta bara við fyrirhugaða gönguferð var hálfu glasi af róandi skellt í sig, eldingavararnir virkjaðir og vetrardekkin pússuð.
Þessar austar dró kom í ljós að óttinn var ástæðulaus og var maður þá þakklátur að hafa ekki í raun gert fyrrnefndar ráðstafanir!
 
Bílnum var lagt við bílstæðið skammt frá neyðarskýlinu á hafnfirska Bláfjallaafleggaranum. Göngustafir teknir fram, nestispoka skellt á bakið og arkað af stað. Fyrr um daginn var búið að bóka 6 manns í ferðina en þegar á reyndi var það sama tríóið sem gekk þessa ferð og áður farna ferð á Esjuna, Þóra, Bjarni og Rósa.
Leiðin upp Grindarskörðin hækkar hægt og bítandi, fínasta undirlag á köflum, slétt helluhraun. Veðrið gerði ekkert annað en að batna í ferðinni og þegar leið á var komið rjómalogn og hár bærðist ekki á höfði í sólskininu. Faxaflóinn breiddi út faðminn í vestur og norðurátt.
Rassvöðvarnir og félagar hans fengu aðeins að vinna vinnuna sína þegar ofar dró og síðasta spölinn upp gengum við í snjó. Þegar upp var komið blöstu Bláfjöllin við og sjá mátti niður að strönd suðurlandsins.
Ákveðið var að klífa formlega eitt "fjall" og var 500 metrum bætt við til að brölta upp á Miðbolla(tvíbollar). Mosavaxið hrúgald sem gaf ögn betra útsýni. Við virtum fyrir okkur restina af Selvogsgötunni og held ég svei mér þá að hún verði aftur gengin fyrr en seinna.
 
Á toppnum var dregið fram tyrkneskt te og sykurleðjan sötruð. Bjarni bar þetta heim úr síðustu ferð frá Tyrklandi og reyndist teið mjög hressandi í fjallaloftinu. Hann ætlar að koma með meira úr næstu ferð.
 
Sámur var glaður sem æfinlega þegar hann fær að hreyfa sig nægilega og sat hann eins og prófastur upp á fjallinu og nusaði eftir löngu liðnum ferðalöngum. Bjarni vildi halda því fram að hundurinn yrði var við drauga slík var spennan í honum. Ég held hins vegar að hann hafi fyrr en við, séð múkkann sem svo steyptist yfir okkur nokkrum mínútum síðar og stríddi hundinum í drep!
 
Nú var bara eftir að pakka saman og þakka móður jörð fyrir að hvíla okkar lúnu bein.
Á  bakaleiðinni renndi Þóra sér fótskriðu niður skaflinn. Yndisleg ferð í alla staði og veðrið fullkomið!
 
Á heimleiðinni ákváðum við að kíkja aðeins á falinn útivistarstað í skógarlundi í Undirhlíðum Helgafells. Hægt er að ganga þangað frá Kaldárseli sem og að keyra línuveginn. Vegurinn er reyndar mjög grófur. Staðurinn er flottur, nokkur borð og bekkir og nóg leiksvæði í skóginum. Þarna væri hægt að grilla einhvern tímann einhvern eftirmiðdaginn og hafa það huggulegt. Kæmi samt aldrei í staðinn fyrir flotta grill veislu staði okkar að Knarrarnesi /Árbliki.

Sumarkveðja

Hjerastubbur

Rafmagnsleysi nútímamannsins - DRAMA

Skrifað 28.okt.

Fjölskyldan dvelur nú í vellystingum í sumarhúsi ÍSOR í Reykjaskógi og kom hingað upp eftir í miklu vatnsveðri á miðvikudagskvöldið. Fimmtudagurinn var enn votari svo hér mátti sjá stórfljót þar sem áður var hefðbundinn holóttur sumarhúsavegur.

Linnti nóaflóðinu undir kvöld og eftir það hefur bara verið blíða. Það sem komið hefur úr lofti er í fastara formi og er jörð fölhvít. Tré eru dúðuð hrími og frost í lofti – bara eins og jólin séu komin.

Ástæðan fyrir þessu bloggi er þó ekki veðurlýsing heldur gamalkunn upplifun sem fallin var í gleymsku hjá mér.

Hér fylltist hús af góðum gestum seinnipart laugardags og samfara pottferðum var hafinn undirbúningur að mikilli átveislu. Kjúklingar voru lagðir á grill og fleira mallað í ofni og á hellu. Kvöldfréttum lauk á rás 1 - fátt fréttnæmt.

Skyndilega blikkuðu ljósin og dofnuðu mjög. Gestir vöknuðu til lífsins og fannst þetta spennandi enda sínu myrkara en áður. Hávaði mikill heyrðist í ísskápnum og var gripið til þess ráðs að slá rafmagnið alveg út og inn aftur. Lætin þögnuðu en enn var lítil spenna á. Fólk gerði að gamni sínu og fannst þetta krydda tilveruna – svipað var ástatt í öðrum bústöðum. Ekki liðu margar mínútur þar til allt rafmagn fór af hverfinu. Nú var öllum kertum safnað saman og kveikt á þeim og dreift sem hægt var. Upp komu ýmsar pælingar hvernig maturinn skyldi eldaður. Því sem var í ofni var hent á grillið og ylnum haldið á því sem klárast hafði á eldavél. Annað skyldi eldað þegar rafmagnið kæmi - mjög fljótlega..... Rifjaðar voru upp sögur af rafmagnsleysi fyrri alda s.s. eins og af konunni sem ákvað bara að nýta tímann til að strauja þegar rafmagnið fór!

Eftir kortersgleði án ljóss og „lífs“ fór aðeins að þyngja tóninn. Ætlar þetta nú ekki að fara að koma aftur? Hvernig eigum við að elda þetta og hitt og ekkert el á eldavélinni? Nýr matseðill var útbúinn í snarhasti og næsta hálftímann var tínt á borð það sem fólk taldi ætt og eldað. Birta var mjög takmörkuð og komust matargestir að því að matur án sjónskynjunar bragðaðist mun betur. Þegar eitt skynfærið nýttist ekki mögnuðust önnur upp. Tónninn var þó orðinn mjög þungur og vildu krakkarnir að þessu linnti og ekki seinna en strax. Byrjað var að segja draugasögur til að hafa ofan af fyrir þeim  – sem að sjálfsögðu endaði með heiftarlegri myrkfælni! Varúlfarnir voru taldir sérstaklega hættulegir enda fullt tungl.....

Minna var talað og rifjuð upp sjónvarpsdagskráin sem restin af þjóðinni naut. Reynt að þvo upp í myrkrinu. Litið út um glugga og mældar mínútur sem gróðurhús Suðurlands voru án rafmagns. Rætt hvort hiti héldist þar og hve langur tími mætti líða án þess að skemmdir kæmu fram. Hér innandyra féll hitastigið nokkuð hratt samfara rýrari samræðum. Tveir tímar liðnir og myrkrið aldrei svartara. Sprittkertin að brenna út og skriðið undir sæng til að halda hita. Algjör doði yfir mannskapnum. Slökkt á vasaljósum til að spara batteríin. Margir litlir kroppar komnir undir sömu sæng og ótti yfir því sem lægi fyrir utan glugga sem komnir voru með broskalla í móðuna á glerinu. Fullt tungl glotti við tönn. Ætlaði þetta engan endi að taka?

Skyndilega fannst höfuðrofinn á Suðurlandinu og skjannabjart ljósið brann í augun. Gríðarleg gleðibylgja hristi litla sumarhúsið og allur doði hvarf eins og dögg fyrir sólu. Kveikt var á öllum græjum og lágar raddir hækkuðu um 80 db og allt var eins og áður!

Hjerastubbur

Göngum saman gangan

Þrátt fyrir þreytu og leti eftir málningar- og umstöflunarvinnu vegna parket lagnar (sem ekki er alveg lokið), druslaðist ég á fætur í morgun og brá mér í Avon göngu. Mér stóð einnig til boða að ganga með vinnufélögunum seinnihlutann af Selvogsgötunni, en ákvað að styrkja gott málefni í þetta sitt sem er rannsóknir á brjóstakrabbameini. http://info.avonfoundation.org/site/TR?pg=personal&JServSessionIdr011=hzwvqdqkn5.app23b&fr_id=1285&px=3423713

Genginn var hringur úti á Seltjarnarnesi í dandalablíðu, sólbrann næstum því.....

Rannveig bar af hópnum, og eru þær þó allar glæsilegar. Kári stóð vaktina á bak við eldavélina (sbr. ummæli Guðna fyrrum ráðherra um stöðu kvenna....). Fjöldi manns var mættur til walkathon eins og þeir kölluðu svipaðar samkomur í henni Ástralíunni hérna um árið.

Valið stóð um að ganga lítinn eða stóran hring. Sá stóri innihélt eina umferð utan um stórskotaliðið á golfvellinum (over my dead body að fara að leggja líf mitt í hættu.....). Sem sé, við Sámur gösluðumst litla hringinn. Hann var ekki par hrifinn af því að þurfa að vera allan tímann í bandi, dróg mig áfram og hefndi sín með því að skíta einum of oft....  Ég vona að vel hafi safnast peningur, þvílíkur var fjöldinn og gleðin mikil í hópnum.

Á leiðinni heim dreif ég mig í smá skokk, byrjaði loks í ágúst að skokka eftir einhverju ágætu æfingaprógrammi. Þegar ég var að ljúka þeim hringnum sá ég Selvogsgötugönguhópinn tilsýndar uppi í Sléttuhlíðinni. Dreif mig á staðinn en greip í tómt. Sýnilega fólk sem ekkert er að dóla á leiðinni.

Góðar stundir

Hérastubbur sem lítið lætur yfir sér þessa dagana.

 p.s. Svipuð færsla er einnig á bloggi leshópsins.

Selvogsgatan - Hlíðarvegur

Selvogsgatan er búin að vera á ferðaáætlun minni í allmörg ár. Fyrir tveim árum síðan kláraði ég að ganga frá Hafnarfirði upp að Bláfjallaafleggjara og svo leið og beið. Í vor fékk ég tvö tækifæri til að klára dæmið en hvorugt gat ég nýtt mér. GPS tækið mitt fékk reyndar að fljóta með í aðra þá ferð og var ég því siglingafræðilega klár í heiðina, vantaði bara sparkið. Sparkið reið af í dag.

Fjölskyldan notaði þennan fína sunnudag í verslunarmannahelgi til stórframkvæmda. Mér hefur nefnilega alltaf þótt Selvogsgatan mikið mál og helst þyrfti kunnugan með í för. Leiðsögumann fékk ég reyndar ekki, en við vorum vopnuð góðu korti af svæðinu og svo með þessa dýrmætu gps punkta ásamt afspyrnubjörtu veðri og nokkuð stífri norðanátt, þannig að ekkert gat komið í veg í góðan túr. Reiknað var með ferð upp á góða fimm tíma.

Strax á fyrstu mínútunum kom í ljós að sennilega yrðum við að endurreikna tímalengd göngunnar þar sem sá 10 ára setti í 5 gír og æddi af stað upp Grindarskörðin. Hann hélt mjög góðum meðalhraða og var upptekinn af því að ná þessu á fjórum tímum. Pældi mikið í heildarlengd leiðarinnar sem var 14.1 km og meðalhraða sem sjá mátti á gps-inu. Og við náðum þessu á fjórum tímum, og var inni í því 30 mínútna hvíld! Flott ferð og ég er svo stolt af þeim bræðrum. Á leiðinni skoðuðum við kennileiti og ræddum líf fólksins sem reisti vörðurnar og gróf niður í steininn för sem vel eru merkjanleg enn í dag. Hvernig það hafi verið að þvælast þessa leið, kannski í kulda, snjó og bleytu, í búnaði fyrri tíma sem ekki var mjög merkilegur miðað við öll flottheitin í dag. Ræddum í hvaða erindagjörðum fólkið hefur verið og hvort allir hafi komist á leiðarenda.

Seinni helmingur leiðarinnar er nokkuð einhæfur, endalausir hjallar niður í Selvoginn. Ég mæli eindregið með að gengið sé frá Grindarskörðum og suðurúr, frekar en úr Selvogi og norður. Við þurftum jú að þrælast upp skarðið en svo var leiðin stöðugt niður á við og útsýni vítt til allra átta. Flott að sjá vörðurnar sem stóðu stoltar í beinni röð eftir breiðunum. Leiðin er vel vörðuð niður á neðri hjalla við Selvog en svo sleppir þeim nánast.  Ég mælist til þess að leiðin frá Selvogi verði merkt almennilega, fátt hægt að sjá þeim megin að þar sé fornfræg gönguleið.

Þessi gönguferð var sérstaklega tileinkuð látnum fjölskyldumeðlimum þ.e. pabba og mömmu, og Hadda og Sigga bræðrum mínum. Fyrir tveim árum gengum við svona minningargöngu þegar farið var yfir Klausturselsheiði með staf Jóns gamla Jónssonar í för á dánardegi hans 31. júlí. Haddi gekk með stafinn. Ég ætla að skrifa seinna um þá frábæru ferð en býð nú góða nótt.

Hjerastubbur

Skarðsmýrarfjall

Hringur um Skarðsmýrarfjallið í Henglinum virkar nokkuð álitlegur göngutúr og var ég ákveðin í því að tæla Bjarna með mér í þann gjörning. Fagran júnídag tókst mér enn betur til og lokkaði synina líka með þeim orðum að þetta væri hinn þægilegasti göngutúr. Sem hann reyndar var, en hroðalega langur. Eftir klukkustund var þolinmæði Jóns Hákonar á þrotum og þá vorum við rétt búin að nesta okkur í Innstadal í rjómablíðu og fjallakyrrð. Síðan var gengið og gengið og gengið. Skoðaðir nokkrir eyðiskálar, mis mikið að hruni komnir, kíkt á rollur og fólk í fjallshlíðum Hengilsins. Þegar vestar dróg tóku við mikil mannvirki Orkuveitunnar og sennilega höfum við á einhverjum stöðum verið pinkupons  innan vinnusvæðis en við erum bara svo illa læs..... allavega til þess að komast hjá hræðilega löngum krók. Þegar skíðaskáli ÍR var skammt undan tók sá stutti skyndilega við sér, sá að hann var að lifa af 4 tíma gönguferð og hóf upp söngrödd sína sem ekki þagnaði það sem eftir lifði kvölds.

Hjerastubbur

Ratleikur Hafnarfjarðar

Gönguferðir eru allra meina bót og hef ég eins og undanfarin sumur lagst í Ratleik Hafnarfjarðarbæjar http://ratleikur.blog.is/blog/ratleikur/. Glettilega skemmtilegt fyrirbæri sem fær mann til að arka um ólíklegustu stíga og vegleysur í umdæmi Hafnarfjarðar. Það eru mörg ár síðan fjölskyldan tók ástfóstri við þennan leik en aldrei höfum við verið eins dugleg og í ár. Enda setti ég mér það markmið að ná öllum merkjunum. Góð aðferð til að hrista af sér mesta doðann og ná tökum á tilfinningunum.

Hjerastubbur