Skyndiárás chilisks liðsforingja – fórnarlambið lá eftir sært!

Semana dos     1. febrero

Bestu þakkir fyrir allar kveðjurnar kæru vinir!

Ég held þá áfram að segja frá lífsreynslu okkar af því að standa svona lengi á haus.....

Chilisk þrif

Þá kom að því að stóri afþurrkunarklúturinn skildi tekinn fram. Búið var að skanna skápa og hillur og lítið fannst af efnum til þrifa. Hins vegar er íbúðin búin forláta þrifagræjum: kúst sem breytt er í hárkollur í grínmyndunum, og ryksugu með ryksugupoka með rennilás ..... eins gott að loftræstingin er góð hérna eftir notkun á þeirri maskínu!

Til að finna hreinsiefni til þrifa þurfti spænsku sérfræðing, okkur Bjarna gekk ekkert að reyna að lesa okkur í gegnum leiðbeiningar á brúsunum.  Þrifin tóku lungann úr deginum og rann svitinn af mér. Íbúðin virkaði við komu fjarska hrein en þegar þurrkað var af varð tuskan svört, sennilega vegna mengunar. Mengunin er reyndar ekkert að trufla okkur hér uppi í háloftunum, og eins er hún miklu minna áberandi á sumrin.

Hér er alltaf brakandi þurrkur þannig að snúruþvotturinn þornar á nokkrum tímum í golunni. Það væri ekki amalegt að vera í heyskap hér.

 

Officer down!

Seinnipartinn bauð Carlos okkur á rúntinn út fyrir bæinn. Keyrðum í átt að fjöllunum og fórum í gegnum nokkra dali eftir Camino pie andino veginum og komum til baka til borgarinnar úr norðri.

Landslagið er nokkuð einsleitt, gulur jarðvegur og einstaka runnar. Við stoppuðum á nokkrum stöðum og tókum myndir. Grasið er ekki mjúkt eins og heima heldur virðast allar plöntur í varnarham...... yfirleitt óþægilegt að snerta þær og „saklausustu“ tré eru þakin þyrnum.

Á einum staðnum stoppuðum við við girðingu sem hélt inni nautgripum með tilheyrandi kúaskít. Ég fékk algjört flashback að koma þarna, þetta var svo líkt aðstæðum í Ástralíu sem ég upplifði. Heitt, miskunarlaus sólin, skrælþurrt, stórgripa skítur og óþægilegar plöntur.  Einhvern tímann þegar ég var niðri í Shepparton (Victoria Ástralíu) fékk ég að fylgja John á tribe meeting (hann var ástralskur frumbyggi) og fór sá hittingur einmitt fram við fyrrnefndar aðstæður, að mínu áliti þá, aðstæður dauðans. Því þar lágu meir að segja eitt og eitt dýr dautt úr þorsta. Hér í Chile er hins vegar yfirleitt nægilegt vatn að fá.

Drengirnir stórir sem smáir veltu við hverjum steini til að leita að tarantúllum og öðrum þvílíkum skepnum. Jón Hákon náði loks að snerta engisprettu og þakkaði hún það með því að skíta í lófann á honum.

Ég fylgdi í humátt eftir þessum skordýrasérfræðingum. Á einum staðnum fundu þeir geitungabú. Geitungarnir voru ekkert að hika heldur gerðu skyndiárás...... já á mig! Á mig sem ekkert hafði gert þeim bölvuðum. Þar sem ég var í þann mund að taka mynd af búinu, fann ég logandi sársauka í vinstri hendinni og horfðist um leið í augu við annan á fleygiferð í áttina að mér, hann var með fet á milli augnanna! Ég gargaði eins og brjáluð væri, vissi ekki að ég ætti slíkar tilfinningar til....:)

Gerði mig að algjöru fífli þarna úti í gulri náttúrunni, til allrar hamingju ekki margir sem urðu vitni að hörmungum mínum............ mikið rosalega er mér illa við þessi kvikindi. Þumallinn dofnaði strax upp og verkurinn var óbærilegur. Leið svo hjá á næstu 10 mínútum en helv.... er þetta sárt. Afleiðingin var engin, smá bólga í nokkra tíma (ekki meiri en eftir mosqitoflugubit).  Var reyndar með mikinn svima þegar ég vaknaði daginn eftir, spurning hvort það hafi verið afleiðing gríðarlegs adrenalíns flæðis í æðum mínum! Ég hef bara einu sinni áður verið stungin af líku kvikindi en það var einmitt í fyrrnefndri Ástralíu þegar ég fór einhverju sinni í skoðunarferð á býflugnabú. Þar fann ein smá óvarinn blett á fætinum á mér og nýtti sér það.

 

Á leiðinni heim úr síðdegisrúntinum sáum við muninn á ríkum og fátækum í sinni sorglegustu mynd, keyrðum framhjá hreysum þar sem fólk býr. Á öðrum stöðum eru hús sem kosta fleiri hundruð milljónir íslenskra króna.

Kær kveðja