Betlarar

Bærinn er fullur af betlurum, og núna hefur bæst við mikill fjöldi fólks sem er að safna fyrir hamfarasvæðin. Ég verð að segja ykkur eina létta betlarasögu...... þessi er ekki sorgleg.... en segir kannski eitthvað um útlitið á manni!

Kirkjurnar eru þræddar enda svalt þar innan dyra ..... einhver sagði að Bjarni þyrfti að kæla niður trúarhitann .....:) Við fórum m.a. inn í dómkirkjuna og strákarnir æddu á undan eins og stundum áður. Ég tók hattinn niður og var eitthvað að laga hárið á mér, þegar ég heyri „klink, klink“ og var þá ekki gamall herramaður búinn að henda nokkrum pesoum ofan í hattinn minn! Mér brá svo mikið og honum líka þegar hann fattaði hvað hann hafði gert að ég sprakk úr hlátri, lét hann hafa aurinn og skellti hattinum aftur á hausinn svo fleiri fylgdu nú ekki í kjölfarið. Ég tek þetta sem skilaboð um akút bjútimeðferð og uppfærslu á klæðnaði, það er morgunljóst.

 Kær kveðja

Himnarnir grétu - Þjóðarsorg

Yfirleitt rignir ekki í Santiago eina 5 mánuði á ári. Sumrin eru mjög þurr hérna. Allan þann tíma sem við höfum verið hér hefur ekki dottið dropi úr lofti, fyrr en eftir skjálftann.

Margar nætur eftir skjálftann rigndi, og upplifði ég það sem tákn þess að himnarnir væru fullir af sorg eins og þjóðin sjálf.

Búið er að lýsa yfir þjóðarsorg í Chile í dag sunnudag og fram á þriðjudag. Í gær mátti víða sjá fána í hálfa stöng. Það er svolítið sérstakt því fánarnir eru svo rosalega stórir, jafnvel á frekar stuttum fánastöngum.

Stórir tónleikar voru á Ítalska torginu sem hluti af söfnun fyrir hamfarasvæðin. Þeir ætla að safna 15 milljörðum pesóa. Ég er búin að vera að kaupa mat (pasta) og styrkja á annan hátt.

Kær kveðja

Erfiður dagur að baki sem kemur aldrei aftur

Gærdagurinn var þungur í sál minni. Ég var einhvern vegin örmagna, með stöðugan höfuðverk, blóðþrýstingurinn niður úr öllu og langaði mest til að sofna og vakna aftur 6 dögum seinna þegar við færum í flug. Ég upplifði einhverja uppgjöf og vanmáttarkend að geta ekki haft frekari áhrif á brottfarardaginn. Bjarni heyrði í starfsmönnum danska sendiráðsins og sögðu þau Hörpu algjöra kraftaverkakonu að hafa þó fengið far fyrir okkur þann 10. mars. Þau hefðu fengið flug 15. mars fyrir sitt fólk. Ég er þakklát fyrir það sem er í hendi.

Ég fór snemma út og gekk í átt til fjalls .... (lokkuðu álfarnir fólk ekki inn í fjallið?). Gekk fram á grænmetismarkað í lágreistu einbýlishúsa hverfi og litir og lyktin þar inni hafði mikil áhrif á mig. Litirnir voru svo skærir og bjartir og lyktin sem fersk og ný. Skilningarvitin voru á einhverjum yfirsnúningi, þetta var alveg magnað.

Ég taldi mig alltaf vera nokkuð vissa í hvaða átt ég átti að ganga heim, en hringdi einu sinni í Bjarna og bað hann um að leita mig uppi á google earth og staðfesta áttirnar hjá mér. Hann fann strax götuna en sagði mér endurtekið að ganga í öfuga átt við það sem ég vildi fara. Skyndilega upplifði ég að nú væri ég loksins og endanlega  orðin vitlaus, vissi ekki lengur hvar Andesfjöllin sem blöstu við mér væru!!! Þá kom alltí einu frá honum.... úps ég meinti hægri en ekki vinstri.....:). Heim kom ég eftir þriggja tíma sólargöngu, til þess eins og fara fljótlega út aftur. Nú prófaði ég að hafa ipodinn hans Jóns Hákonar með mér  og gat ég gleymt mér yfir aulahættinum í Simpson næstu 1-2 tíma. Sat á bekk við hliðina á leikvelli þar sem hlátrasköllin í börnunum höfðu róandi áhrif. Í gærkvöldi gat ég meir að segja fest mig við morðþætti CSI og reynt að leysa gátuna fyrir þá. Hingað til hef ég ekki horft á sjónvarp eða lesið annað en á tölvuskjá. Forðast áfram að horfa á fréttatíma.

Ég var með stöðugan skjálfta í mér, mér finnst þetta svo furðulegt, eins og að ég sé alltaf með sjóriðu, að jörðin sé alltaf á hreyfingu. Sérfræðingar vita eflaust betur hvað er að gerast innra með manni.

En nú er sjötti dagur í bið á enda og í dag eru fimm dagar í flug út úr landinu!

Kær kveðja

Ein af mörgum aukaverkunum jarðskjálfta

Santiago státar af miklum háhýsum, sú hæsta er um 200 metra há. Mikil lyftukerfi eru í þessum húsum og þær voru ónothæfar í nokkra daga eftir skjálftann. Hjá okkur kom lyftan í gagnið á fjórða degi. Það er því hægt að velta fyrir sér álaginu á mörgu fólki sem aldrei hefur gengið tröppur að þurfa allt í einu að ganga upp og niður 10-30 hæðir í hvert sinn sem þarf í búð/bregða sér af bæ. Það var verið að drösla gamalmennum hér út úr húsi um síðustu helgi, áttu sýnilega að dvelja annar staðar, og vonandi í lágreistum húsum. Þetta álag hefur örugglega ekki bætt ástandið á veikburða fólki.

Kær kveðja

Fjölskyldan mín

Ég á dásamlegan og einstakan eiginmann og syni. Þeir hafa staðið sig eins og hetjur í öllum þessum óvæntu og ótrúlegu viðfangsefnum sem við höfum tekist á við síðustu dagana. Þeir hafa reyndar allir gaman af hryllings- og hamfaramyndum, og kannski voru þeir bara að upplifa eina slíka live!

Bjarni er mjög mikill raunvísindamaður og er tölfræðin honum ofarlega í huga hvað varðar líkur á öðrum skjálfta osfrv. Hann reyndi að rökræða það við mig fyrstu dagana en að ráðleggingum sálfræðings áfallahjálpar RKÍ vék hann frá þeirri hernaðaráætlun.

Ég er hins vegar smá saman að meðtaka þau fræði og reyni að sannfæra mig um að nú sé jörðin bara að hagræða sér aftur, að hreiðra um sig og þá komi þessir eftirskjálftar.

Ég er meir að segja orðin svo jákvæð gagnvart eftirskjálfta-Chile að ég óska þess að ef einhver þarf einhvern tímann að lenda í eins stórum skjálfta og reið yfir landið 27. feb að þá sé hann staddur í Chile (af öllum löndum í mið- og suður Ameríku). Alls staðar annar staðar í mið- eða suður Ameríku yrði skaðinn/skemmdirnar svo margfalt meiri. Það er alveg ótrúlegt að sjá hve litlar skemmdir eru í raun á húsum hér í borginni.

Álagið á Bjarna er ekki bara  að horfa upp á vansæla eiginkonu. Hann fór í hné aðgerð í haust og hefur jafnt og þétt verið að byggja upp fyrri styrk. Álagið síðustu daga af því að þurfa að ganga upp 7-9 hæðir nokkrum sinnum á dag (lyftur virkuðu ekki) gerði honum ekki gott. Hann hefur verið að drepast úr verkjum, en er nú eitthvað að lagast. Þetta lagði hann á sig fyrir mig þegar við fórum í næturstað í flóttamannabúðirnar hjá Hörpu og svo hingað upp til okkar að morgni.  

Verð að kaupa honum almennilegt Koníak í fríhöfninni!

Andleg rússibanaferð

Ég dreif mig með strákana í dýragarðinn í morgun enda áttum við það alltaf eftir. Hann átti að vera eitt af síðustu verkunum hér þegar hitinn væri farinn að lækka í Santiago. Svo dýrin myndu nú sýna sig. Hitinn í dag var dæilegur rétt undir 30 gráðum og sól. Sum dýrin hreyfðu sig, önnur nenntu því ekki. T.d. ákvað flóðhesturinn að halda sig að mestu undir vatnsyfirborðinu, smokraði bara nasaholunum upp á yfirborðið.... Jóni Hákoni fannst hann algjör svindlari.

Ég held að einn apinn hafi þjáðst af „Eftirskjálfta einkennum“ því hann gaf frá sér stöðugt væl eins og þjófavörn...... allar þjófavarnir og viðvörunarbjöllur borgarinnar fóru af stað þarna um nóttina. Hann er sennilega að vinna úr þeim ósköpum....:)

Dýragarðurinn hérna er í Cerro San Cristobal hæðinni og liggur allur í bröttum brekkum. Hann er því ekki mjög vinveittur fólki sem á erfitt með að hreyfa sig, hvað þá að reyna að drösla barnavögnum þarna upp. En við erum í svo góðu formi að við nánast skokkuðum þetta. Mér leið það vel að ég ákvað að prófa að sofa heima í nótt, reyndar að skipta um herbergi við strákana. Þeirra herbergi er ekki ósvipað og það sem ég hef gist í undanfarna daga. Ég er líka að breyta hugsuninni frá því að hver skjálfti geti leitt til annars stórs, yfir í að skjálftarnir séu bara merki um að jörðin sé að setlast.

Seinniparturinn í dag var ekki eins huggulegur.

Við þurftum að hitta lækni og þegar kom inn í bygginguna kom í ljós að sá var á 12. hæð og lyftan blasti við. Ég var svo brött að ég var alveg til í að taka hana, nennti engan vegin að ganga upp. Uppi var mikið útsýni og allt svakalega fancy og flott. Við vorum afgreidd og svo settumst við niður til að bíða eftir lækninum. Bjarni ákvað að fara niður á 2. hæðina þar sem LAN flugfélagsskrifstofan var og halda áfram að bíða eftir því að röðin kæmi að honum.

Við Harpa vorum eitthvað að gaspra þegar húsið fór á hreyfingu. Að vera uppi á 12. hæð í sæmilegum eftirskjálfta er ekki góð tilfinning enda fraus ég af skelfingu. Vildi helst fara aftur niður þegar húsið róaðist en það gekk víst ekki að Harpa myndi leika sjúklinginn. Ég fékk þó flýtimeðferð enda með tárin í augunum og á leiðinni inn á stofu læknisins mættum við einni starfsstúlkunni grátandi. Skjálftinn var samt ekki meir en svo að fólk leit í kringum sig og fór að horfa út um gluggann á byggingarkrana sem sveifluðust (nice að vinna þar....:)).

Þegar læknirinn var kominn með á hreint hvaða lyfjaendurnýjun um var að ræða spurði ég hvort ég mætti fara og ég bókstaflega hljóp niður 12 hæðir! Það var ekki fögur sýn sem blasti við mér í stigaganginum, veggirnir voru allir sprungnir á samskeytum og mjög ótraustvekjandi. Á annarri hæðinni fór ég út úr stigaganginum af því að ég hélt að ég væri komin á leiðarenda en þar blöstu við tómir gangar og skyndilega upplifði ég að ég væri ein í heiminum, föst inni í húsi sem hreyfðist! Æddi aftur inn í stigaganginn og hitti þar mann sem vísaði mér rétta leið. Ég hljóp út undir bert loft og ætlaði ekki að ná andanum. Gat brosað að þessu eftir stutta stund þegar Harpa kom niður með lyfseðla á sínu nafni því ég gleymdi að skilja eftir vegabréfið...:).

Þá hringdi Bjarni og var í vandræðum með konu á LAN skrifstofunni sem helst vildi henda honum bara út og talaði ekki ensku. Við hlupum þangað og þar fékk ég alvöru panik kast. Turnhlaupakastið var míni panik kast.

Þegar konan sagði okkur að hún gæti bókað okkur í flug þann 10. mars helltist yfir mig ótrúleg sorg, mér fannst hjarta mitt ætla að springa og það var að líða yfir mig. Konan var sem sé að segja mér að ég ætti að dvelja í landinu í 12 daga frá skjálftinum, og ég hafði ætlað í burtu strax fyrsta daginn! Ég fór út af skrifstofunni, horfði í kringum mig á fyrrum kunnuglega ganga mollsins sem skrifstofan og læknastofurnar voru í og ég bara kannaðist ekki við neitt, missti alveg áttir og gekk bara þangað til ég fann útgöngudyr og beið hinna þar.

Svona er nú lífið skrítið. Þetta eru því síðustu tölur, flug frá Chile 10. mars og mikilvæg batteríshleðsla í NY í nokkra daga og svo heim um miðjan mánuð......hrikalega langt þangað til. Það stendur til að reyna að hnika þessu eitthvað, en þangað til stendur 10. mars.

Kær kveðja

Tilbúin til að ganga Laugaveg að fjallabaki á einum degi

Ég er í miklum þjálfunarbúðum hér í Chile sérstaklega eftir skjálftann. Undanfarnar vikur hef ég verið mjög dugleg að ganga um hverfin hér í kring og jafnvel skokka aðeins.

Eftir skjálftann hefur þessi göngu"gleði" magnast gríðarlega. Mér líður best að vera úti og er ég búin að sjá ótrúlegustu staði, hús og fólk á nokkrum dögum. Gekk nánast stanslaust í fimm klukkustundir í dag, skoðaði markaði ofl. Hreyfing er alltaf góð sérstaklega þegar róa þarf óþægilegt eirðarleysi eins og þjakar mig.

Mér finnst gott að reyna að skrifa mig frá málum sem þjaka mig en nú þegar mér finnst óþægilegt að vera innandyra skrifa ég ekki mikið á rafmagnstæki. Ég fann lausn á þessu vandamáli í dag. Keypti mér litla stílabók og sest svo bara á næsta bekk og skrifa þegar eitthvað kemur upp í hugann um skjálftann.

Eftirleikurinn er auðveldur, pikka svo á tölvu þessar pælingar, mínar stuttu vökustundir sem ég á innandyra.

Sniðugt ..... Nú þarf ég ekki lengur að þegja ...

Kær kveðja

Sjálfboðaliðar og hjálparstarf

Maður er afskaplega eigingjarn og horfir helst á sinn eigin nafla .... allavega stundum. Mér hefur oftast liðið betur í lífinu en þessa dagana en hef fengið mikla umhyggju frá öllum sem vettlingi geta valdið. Harpa hefur sýnt ótrúlega hjálpsemi að taka okkur inn í sína íbúð og liðsinna á allan hátt.

Hins vegar verð ég að viðurkenna að ég er ekki nafli alheimsins og það er ótrúlegur fjöldi fólks hér í Chile sem á um sárt að binda. Það er óskaplegt að hugsa til þess að þarna úti er fólk sem búið er að missa svo mikið, börn, maka, foreldra, vini, og allt sitt.

Ég hef séð þess víða merki núna að fólk er að safna fyrir hamfarasvæðin. Í morgun var búið að safna miklu magni af vatnsbrúsum, fötum, dýnum og fleiru hér fyrir utan og verið að setja í rútur sem flytja átti á neyðarsvæðin. Þetta voru háskólanemar sem stóðu fyrir þessari söfnun. Seinna í dag sá ég svipað á fleiri stöðum, allir boðnir og búnir til að hjálpa.

Kær kveðja

Óbærilegt vein risaskrímslis í jarðskjálfta

Í gegnum tíðina hef ég stundum dvalið í timburhúsum sem mikið hefur heyrst í þegar vindur hefur blásið hraustlega, jafnvel svo að manni hafi fundist þakið ætla að fjúka af. Steypt hús eru hins vegar þögul sem gröfin.

Annað er að ég er ekki aðdáandi hamfara eða skrímslamynda.

Aðfaranótt síðasta laugardags var ég hins vegar stödd í hvoru tveggja, hamfara- og skrímsla hryllingsmynd.

Við vöknuðum upp við að rúmið fór að hreyfast með hratt vaxandi bylgjum og Bjarni ýtti við mér og kallaði að þessi væri stór og við niður á gólf við hliðina á rúminu. Kölluðum líka til strákana að leggjast á gólfið en þeir svöruðu ekki þannig að Bjarni hljóp til þeirra eða réttara sagt hentist eftir bylgjuhreyfingunum.

Á meðan lá ég á gólfinu og endurtók guð minn góður, guð minn góður í óratíma. Við búum í mjög traustvekjandi 13 hæða steypuklumpi, á 7 hæð með 6 hæðir fyrir ofan okkur.

Ég byrjaði pistilinn á því að ég hefði aldrei heyrt steypt hús gefa frá sér hljóð fyrr en nú í jarðskjálftanum. Eftir að bylgjurnar mögnuðust byrjaði húsið að sveigjast og beygja og varð skyndilega eins og risastórt skrímsli sem að engdist til og frá og veinaði og öskraði eins og verið væri að murka úr því líftóruna. Þetta skrímsli var djúpraddað og stundum holróma. Við máttum hlusta á þessi skelfingaróhljóð samfara því að búkurinn á skrímslinu hreyfist stöðugt til og frá. Við veltumst um stjórnlaust eins og Jónas gerði örugglega í hvalnum þarna um árið.

Þegar hægist um eftir mjög langan tíma minnkuðu hljóðin og að lokum hætti að heyrast nokkuð úr barka skrímslisins sem aftur breyttist í steypt hús.

Ég veit núna hvað leynist þarna og það veldur því að ég treysti mér ekki til að sofa í húsinu. Hver eftirskjálfti minnir mig á það.

Vil ekki vera á staðnum ef það lifnar aftur við.

 Skjálftakveðjur

Jarðskjálftinn í Chile 27.febrúar kl. 3:34 - Styrkleiki upp á 8.8!

Bjarni setti saman pistil sem ég set hér inn. Ég get bætt því við að sálartetur mitt er ósköp lítilfjörlegt eftir öll þessi ósköp og bíð bara eftir því að komast í burtu. Ég dvaldi sem mest úti í sólinni í gær, treysti mér ekki til að vera inni. Nú er gott að eiga góða sólarvörn..... svo líkamlegur skaði bætist ekki á þann sálarlega....:). En látum Bjarna fá orðið (Harpa og Carlos eru samstarfsfólk Bjarna): Síðastliðnir 30 klukkustundir hafa verið afskaplega einkennilegir. Að vera vakinn upp um miðja nótt þar sem allt leikur á reiðiskjálfi, miklar drunur, brak og brestir í öllu húsinu, sírenuvél og þjófavarnir á fullu. Ekki stætt og hentumst við fram úr rúminu og lögðumst á gólfið við hliðina á rúminu. Skápar falla fram, hreinsast af öllum borðum. Heyrðist ekkert í drengjunum í næsta herbergi þannig að maður reynir að hlaupa inn til þeirra til að kanna hvort að þeir hafi komið sér í skjól við hliðina á rúminu. Liggjum síðan næstu hálfu mínútuna eða svo og fylgist með loftinu, sannfærður um að það muni detta hvað úr hverju. Rafmagnið fór af en blikkandi neyðarljós í næstu byggingu lýsti upp hluta af íbúðinni hjá okkur. Þetta var eins og í ekta stórslysamynd. Loksins gekk þetta yfir. Hentumst í fötin og reyndum að komast út. Útidyrahurðin hafði skekst þannig að við komumst ekki út. Heyrðum í hinum íbúunum á leiðinni niður og hlustuðum á köll og hróp á spænsku. Eftir nokkra stund komu húsverðirnir aftur þar sem ljóst var að ekki væru allir búnir að skila sér. Aðstoðuðu þeir okkur við að rífa hurðina af hjörunum. Ég náði að losa hjarirnar innan frá og spörkuðu húsverðirnir síðan hurðinni inn. Ég fór svo að hjálpa þeim við að ná konu út úr íbúð á sömu hæð sem svipað var ástatt með. Það sem kom okkur mest á óvart var hvað við vorum tiltölulega róleg og hugsuðum skýrt meðan á öllu stóð. Það var ekki fyrr en um 2 tímum síðar, eftir að við vorum búin að laga það helsta, tjasla hurðinni í (sem er reyndar skökk þannig að læsingar virka ekki og opnast hún nú aðeins til hálfs) sem stressið fór að setjast í mann. Reyndum að halla okkur en náðum lítið að hvíla okkur. Fórum síðan á fætur um átta leitið enda lítill friður fyrir eftirskjálftum og frekar óþægiegt að liggja við slíkar aðstæður. Reyndum að ná sambandi heim, en ekkert gsm samband. Tókst þó að ná merki í smá stund og láta vita með tölvupósti úr símanum að við værum á lífi. Við vorum ekki með útvarp og allt rafmagnslaust þannig að við höfðum enga hugmynd um hversu alvarlegt ástandið væri. Við gerðum okkur ekki grein fyrir hversu stór skjálftinn væri en í hverfinu hjá okkur var ekki að sjá í fyrstu mikið um tjón. Síðar um daginn fengum við síðan að heyra að töluvert varð um tjón í Santiago og Valparaíso og Conception og nærliggjandi bæir í rúst. Höfðum samband við Hörpu Elínu og kom í ljós að allt var í lagi hjá henni. Carlos var fyrir norðan þannig að hann varð ekki var við neitt, en kærasta hans var einnig óhult. Fórum út að ganga og reyna að róa okkur niður, enda óþægilegt að vera inni á sjöundu hæð meðan stöðugir eftirskjálftar ganga yfir. Vont að sitja þarna, finna skjálftann byrja og velta því fyrir sér hve stór hann verður þessi. Vorum síðan að mestu úti í gær. Gengum um og sáum að svolítið af gleri hafði fallið úr háhýsunum í kring og sem betur fór er líklegt að enginn hafi verið úti um nóttina og orðið fyrir fallandi glerbrotum. Púsning hrundi af veggjunum og eitthvað af veggjum hafði skemmst. Fréttum síðar að miðborg Santíagó hafði stórskemmst enda ekki byggð eins vel og nýrri úthverfin. Dagurinn fór einnig í það að láta vita af okkur og kanna það hvort hægt væri að komast burt. Flugvöllurinn er hér lokaður í 72 tíma enda urðu skemmdir þar. Við sáum að smásaman kom rafmagnið á í borginni, en undir kvöld var rafmagnið ekki enn komið á hjá okkur. Einnig var vatnið farið. Við fórum á nokkur hótel og spurðum hvort við gætum gist um nóttina, en allt var fullt, m.a. vegna þess að efstu hæðir hótelana höfðu skemmst og voru óíbúðarhæfar. þurfti að flytja þá sem þar voru neðar. Ekki tókst að fá þar húsaskjól þannig að við leituðum á náðir Hörpu, sem býr í öðru hverfi og var komin með rafmagn. Sváfum þar í nótt, en ennþá ríða eftirskjálftar yfir, bara til að minna okkur á aftur og aftur á stóra skjálftann og hve lítill maður er í raun þegar náttúran verður duttlunagfull. Þó er lengra á milli þeirra núna. Fólkið hér í Santíagó er í sjokki. Það var skrítin tilfinning á götunum hér. Allt hér í hægagangi og fólk gangandi um að skoða skemmdir. Ókunnugt fólk kom upp að okkur að spjalla og maður sá að mörgum var greinilega brugðið. Allar búðir voru lokaðar og flestir matsölustaðir einnig. Ekki var hægt að nota vísakort og við með lítið af lausafé. Lítið var um mat í ískápnum okkar, en okkur tókst þó að skrapa í eina vafasama skyndimáltíð. Jæja, nú ætlum við að fara að kanna hvort rafmagn og vatn sé komið á hjá okkur og fara síðan í göngutúr, þar sem manni líður skást utandyra. Kær kveðja

 

... eins og hauslaus hæna?  - bætt við annan dag páska 2010

Þið hafið eflaust velt því fyrir ykkur hvernig við, sérstaklega ég, hafi hegðað mér í skjálftanum og eftir hann í ljósi þess að það er ættingjum, vinum og vinnufélögum ljóst að ég var/er með klár einkenni áfallastreituröskunar vegna skjálftans. Lét ég eins og hauslaus hæna í skjálftanum?

Mig langar til að fara aðeins ofan í saumana á því hvernig tíminn frá 3:34 aðfaranótt 27. febrúar og næstu 4-5 tímanna var. Ég skrifa það hér sem eftirskrift pistils Bjarna sem birtist daginn eftir skjálftann. Í skjálftanum sem stóð yfir í 2 mínútur í Santiago vegna fjarlægðar frá upphafsstað og sem vísindamenn áætla að hafi verið á stærðargráðunni í kringum 7.2 í Santiago (8.8 á upphafsstað) lágum við grafkyrr við hliðina á rúmum okkar (Bjarni hafði hlaupið inn til strákanna og lá þar). Ég grúfði mig saman og tautaði lágt guðsorð fyrir munni mér. Bjarni segist hins vegar hafa horft upp í loftið sem var lýst daufri birtu frá neyðarljósum næstu byggingar. Hann hafi hugsað með sér að það væri ekki séns að byggingin þyldi þetta álag og hvað úr hverju myndi sprunga myndast og húsið hrynja.

Þegar hægðist um sagði hann að þetta væri örugglega búið og eftir að hafa spurt hvort allir væru í lagi sagði ég þeim að klæða sig í snarhasti og Bjarni sagði öllum að fara í skó því hann hafði heyrt brothljóð frammi. Við vorum vönkuð eftir þessa skuggalegu lífsreynslu en héldum andlitinu gagnvart strákunum og hvorki hækkuðum róminn, grétum né gáfum á nokkurn hátt í skyn að þetta væri lífshættulegt ástand sem hefði skapast hjá okkur. Við fórum strax að velta fyrir okkur hvar við ættum ljós og ég mundi eftir vasaljósi í gsm símanum hans Jóns Hákonar og hvar hann væri. Eins mundum við eftir litlu leikfangavasaljósi sem líka fannst. Við fórum að skoða skemmdir og komumst að því að ýmislegt hafði færst úr stað sérstaklega í stofunni og eitthvað brotnað. Það var ekki fyrr en við skipulagða yfirferð að við uppgötvuðum að útidyrahurðin hafði skekkst og ekki var hægt að opna hana. Sem sé, okkar fyrsta verk var ekki að æða út úr húsinu. Við héldum ró okkar þó við værum læst inni og vorum mjög samhent í að finna einhver nothæf áhöld til að opna hurðina. Meðan Bjarni og Sigurður Ýmir böksuðu við hurðina fann ég myndavélina og tók myndir af öllu ef eigandinn myndi vilja einhvern vitnisburð um skaðann (látið ekki blekkjast af birtunni sem flassið gefur, það var allt rafmagnslaus, bara dauf neyðarljósabirta úr næsta húsi). Við fórum út á svalir og sáum fólk með börn vafin í sæng, úti á götunum í myrkrinu sem skyndilega grúfði yfir 6 milljón manna borg.

Með hjálp húsvarðarins náðist hurðin af hjörum og voru menn frelsinu fegnir og göntuðust með þetta. Þegar ég skoða myndirnar betur sem ég tók þessa nótt kemur í ljós að við vorum innilokuð í 50 mínútur! Allann tímann vaggaði húsið, í missterkum eftirskjálftum. Þegar búið var að ná hurðinni af hjörum fór Bjarni að aðstoða við að ná nágrannanum út sem var í svipaðri aðstöðu en við hin fórum í að laga til í íbúðinni og sópa upp glerbrotum. Við fórum ekki niður og út. Trúðum því sennilega að það kæmi ekki annar stór. Íbúðin var ótrúlega lítið skemmd og gaf það manni ákveðna öryggistilfinningu þó vaggið væri óhugnarlegt. Þegar leið frá sögðum við strákunum að reyna að sofna aftur. Jón Hákon gafst mjög fljótlega upp á því að liggja í rúminu því honum fannst hann alltaf þurfa að rúlla sér framúr vegna sterkra eftirskjálfta og kom hann sér bara fyrir á gólfinu ofan á sænginni sinni og horfði á Simpson.

Við reyndum að hringja í Hörpu þarna um nóttina en náðum ekki í hana enda lá allt fjarskiptasamband niðri og rafmagnslaust. Eins og komið hefur fram leið okkur pínulítið eins og geimverum í þessu ástandi, rafmagnslaus, ekkert útvarp/sjónvarp, höfðum engar upplýsingar um stærð skjálftans né skaða, skildum ekki spænsku o.fl. Ég hafði á orði við Bjarna að við þyrftum nú að reyna einhvern vegin að láta vita heim að við værum í lagi en hann efaðist um að þetta hefði ratað í fréttir heima! Það var svo um níuleitið að hann náði örstutta stund netsambandi heim í gegnum símann og gat látið vita. Hann kom til mín furðulostinn á svipinn og sagði: Rósa, þetta var sá stóri. Ég hálfskilningslaus spurði hann hvað hann meinti með sá stóri? Já sá stóri sem kemur á 50 ára fresti. Þessi skjálfti var upp á 8.8 sagði hann! Skyndilega fékk ég staðfestingu á því að ég hefði verið að upplifa eitthvað hræðilegt þarna um nóttina. Enda breytti skjálftinn möndulhalla jarðar...:)

Fyrr um morguninn í kringum sjö reis ég upp úr rúminu (enda vonlaust að sofna og slaka á í gengdarlausu vagginu) og sagði við Bjarna að ég væri farin út úr þessu landi með fyrsta flugi um kvöldið. Hann var nú sennilega hálf vankaður ennþá því orð mín voru algjörlega úr takt við allt hans ímyndunarafl. Mér var ekki haggað og náði ég í töskur og pakkaði niður því helsta. Töskurnar fengu svo að vera á gólfinu með dótinu í fram að brottför .... kannski til að vera í startholunum ef kraftaverk ætti sér stað hvað varðaði brottfarartíma. Mesta kraftaverkið var þó það sem ég hugleiddi eflaust ekki nægilega oft en það var að enginn slasaðist, hvað þá meira.

Þegar Harpa kom svo uppúr tíu um morguninn sagði hún okkur eftir leigubílsstjóranum að flugvöllurinn hefði skemmst mikið og ekkert yrði nú flogið þaðan um kvöldið. Eins sagði hún okkur að jarðskjálftinn hefði verið mannskæður og tala látinna væri komin yfir 70 manns. Þarna skall sá sorglegi raunveruleiki á okkur að í þessum ólgusjó okkar hefði látist fólk, líka í borginni okkar.

Allann tímann eftir skjálftann fékk ég bara einu sinni eitthvað sem líkja mætti við panik og var það eftir heimsóknina á LAN ferðaskrifstofuna sem lýst er annar staðar (Því má líkja við panik því þar helltist sorgin og vanmáttarkendin yfir mig af fullum þunga og hafði mikil líkamleg og andleg áhrif í einhverja klukkutíma á eftir).

Hins vegar þegar bráðaástandið var yfirstaðið um nóttina (allir heilir, búið að opna hurðina, búið að kanna hugsanlegar skemmdir) og við ætluðum að reyna að ná smá ró, þá byrjaði einhver innri skjálfti og lúmskur ótti fór að hreiðra um sig í mér. Viðkvæmni, eirðarleysi, sjóriðutilfinning, óþolinmæði voru einkennandi fyrir líf mitt næstu tvær vikurnar en aldrei gargandi, hávaði eða rífandi í hár mér né annað sem hugsanlega brýst fram hjá fólki við svipaðar aðstæður.

Nú held ég að ég sé búin að svara spurningunni um hvort ég hafi hlaupið um eins og hauslaus hæna. Nei, ég hljóp aldrei um eins og hauslaus hæna, rífandi í hár mér, hljóðandi eða vitskert af ótta. Nei það gerði ég ekki (turn hlaupin voru langt frá því að vera raunverulegt panik, enda gat ég hlegið af því nokkrum mínútum síðar). Þrátt fyrir það er hinn lúmski ótti afskapleg vondur, sérstaklega þegar maður er fastur í aðstæðum, fyrst lokuð inni í 50 mínútur og svo lokuð inni í landinu í 12 daga. Og allan tímann gerði ég mitt besta til að halda andlitinu gagnvart drengjunum. Einhver spurði hvort þetta hefði ekki verið kjörið tækifæri til að detta í það. Ónei, þá fyrst missir maður stjórn á aðstæðum og óttanum og væru drengirnir einhverju bættari að hafa rallhálfa og óttaslegna móður? Svari hver fyrir sig.

Hluti af úrvinnslunni er jóga. Ég fór fyrir páska í phoenix rising jóga í einkatíma hjá Rut Rebekku. Ótrúleg upplifun. Þar komu fram tilfinningarnar sem ekki fengu að koma fram skjálftanóttina, óttinn við skjálftann og skelfingin yfir því að vera lokuð inni. Magnað fyrirbæri sem svona jóga er og öll orkan sem ég fékk eftir tímann!

Hjerastubbur